علیرضا حسینی

علیرضا حسینی در تاریخ ۱۵ تیر ۱۳۷۶ متولد شد. او در ۳۰ شهریور ۱۴۰۱، در سن ۲۵ سالگی، توسط نیروهای جمهوری اسلامی در جریان اعتراضات انقلابی در بهارستان، نزدیک میدان گلستان دوم، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد. به سر و سینه او گلوله‌های جنگی اصابت کرد.

علیرضا در اسلامشهر زندگی می‌کرد و در بیمارستان عرفان در جنت‌آباد، تهران مشغول به کار بود. او که تنها نان‌آور خانواده‌اش بود، سخت تلاش می‌کرد و زندگی ساده‌ای داشت. در آن روز سرنوشت‌ساز، خیابان‌ها پر از اعتراضاتی بود که پس از قتل وحشیانه مهسا امینی به وقوع پیوسته بود. علیرضا در حالی که نزدیک غروب از محل کارش به خانه بازمی‌گشت، خود را در میان تظاهرکنندگانی یافت که برای عدالت فریاد می‌زدند. خیابان‌ها پر از بوی باروت بود و صدای تیراندازی در هوا پیچیده بود. ترس و ابهام شهر را فرا گرفته بود.

در همین فضای پرتنش، علیرضا توسط مزدوران رژیم هدف قرار گرفت و هنگام عبور از نزدیکی محل اعتراضات به سر و سینه‌اش تیراندازی شد. او به بیمارستان منتقل شد و بعداً نیروهای امنیتی خانواده‌اش را از مرگ او مطلع کردند، اما از تحویل جسدش خودداری کردند، مگر اینکه خانواده موافقت کنند که درباره قتل او سکوت کنند. جسد علیرضا به مکانی نامعلوم منتقل شد تا زمانی که خانواده‌اش به خواسته‌های آنها تن دادند. رژیم دستور دفنی بی‌صدا و محدود به حضور خانواده درجه یک را صادر کرد و سرانجام جسد او دو روز بعد در آرامستان بهشت فاطمه، شهر صالحیه، زیر نظارت نیروهای امنیتی رژیم به خاک سپرده شد.

گواهی فوت علیرضا که در ۱۲ مهر ۱۴۰۱ صادر شد، به دروغ علت مرگ او را «ضربه ناشی از جسم سخت یا برنده» عنوان کرد. با این حال، بررسی پلیس که در دست ماست، تأیید می‌کند که علل مرگ او اصابت گلوله به گلو و ران بوده است. همچنین تتوهایی روی سینه، پهلوی راست و بازوی چپ او گزارش شده است. با وجود شهادت شاهدان عینی و شواهد غیرقابل انکار، تلاش‌های خانواده حسینی برای پیگیری عدالت با بی‌تفاوتی مقامات روبه‌رو شد، که با بی‌رحمی پاسخ دادند: «ما او را نکشتیم؛ دیگر برنگردید. »

علیرضا زیر دستان سنگین یک رژیم سرکوبگر زندگی می‌کرد و در مرگش به یکی از قربانیان بی‌شمار آن تبدیل شد. درخواست‌های خانواده‌اش برای عدالت، مانند بسیاری دیگر، نادیده گرفته شده است.

رژیم اسلامی بیش از ۴۵ سال است که از طریق ترس، وحشت و خشونت حکومت کرده و به طور سیستماتیک کسانی را که جرات به چالش کشیدن آن دارند، سرکوب و ساکت کرده است. این رژیم با ترسی که هم در داخل و هم خارج از مرزهای ایران ایجاد کرده، به حیات خود ادامه می‌دهد.