آزاده ضربی

آزاده ضربی، زن پرشور ۲۶ ساله‌ای که از حامیان طبیعت و رفاه حیوانات بود، در 25 آبان 1398 در جریان اعتراضات "آبان خونین" در ایران به قتل رسید. او که در 7 اردیبهشت 1372 به دنیا آمده بود، دختر ناصر و ساکن کرج بود و در کنار خانواده‌اش زندگی می‌کرد و در دانشگاه آزاد مشغول به تحصیل در مقطع کارشناسی بود.

آزاده علاقه‌مند به کوهنوردی، دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی بود و با گروه‌های مختلفی برای حمایت از حیوانات همکاری می‌کرد و عشق به زندگی و دلسوزی برای دیگران در او نمایان بود.

اعتراضات سراسری در آبان ۱۳۹۸ به دلیل افزایش ناگهانی ۳۰۰ درصدی قیمت بنزین شکل گرفت. آزاده در 25 آبان ، حدود ساعت ۶ عصر، در مسیر رفتن به خانه یکی از بستگان به همراه پسرخاله‌ و دوستش، در میدان فردیس کرج گرفتار درگیری‌های شدید میان نیروهای امنیتی و معترضان شد. در میانه‌ی این هرج و مرج، نیروهای امنیتی شروع به شلیک مستقیم به جمعیت بی‌دفاع کردند. آزاده در این بین از فاصله نزدیک مورد اصابت گلوله قرار گرفت و بر زمین افتاد، در حالی که به شدت مجروح و غرق در خون بود. او را سریعاً به یک کلینیک محلی منتقل کردند، اما از درمان او خودداری شد و سپس او به بیمارستان بهشتی منتقل شد، جایی که از شدت جراحات جان باخت.

خانواده‌اش با رنج دیگری نیز روبرو شدند؛ مقامات جسد او را شبانه توقیف کرده و پس از انتقال به چندین محل مختلف، از جمله پزشکی قانونی تهران و کهریزک، سرانجام او را به پزشکی قانونی شهریار منتقل کردند. تحت فشار رژیم، خانواده‌اش مجبور شدند مراسم خاکسپاری را به‌صورت آرام و غیرعلنی برگزار کنند و تنها چند عضو نزدیک خانواده اجازه حضور در این مراسم را داشتند. آزاده در تاریخ 13 آذر 1398 در گورستان بهشت سکینه کرج و تحت حضور سنگین نیروهای امنیتی به خاک سپرده شد.

اعتراضات "آبان خونین" شمار زیادی از جوانان ایرانی مانند آزاده را به طرز بی‌رحمانه‌ای خاموش کرد. بر اساس برآوردهای رویترز، حدود ۱۵۰۰ نفر کشته شدند و هزاران نفر دیگر همچنان مفقود هستند. این معترضان، اعم از جوان و میانسال ، در حال استفاده از حقوق اساسی خود و جستجوی عدالت و رفتار منصفانه بودند، اما رژیم با خشونتی بی‌رحمانه به این اعتراضات پاسخ داد.

در یادبود آزاده ضربی و بی‌شمار دیگرانی که جانشان را از دست دادند، ایرانیان به فداکاری‌های صورت‌گرفته در راه آزادی، عدالت و کرامت انسانی احترام می‌گذارند. یاد و خاطره‌ی آن‌ها نه تنها به خاطر زندگی‌شان، بلکه به دلیل سهم عمیقی که در آرمان یک ایران آزاد و عادلانه داشتند، گرامی داشته می‌شود.