مهناز مهدی زاده

مهناز مهدی‌زاده، در 25 آبان 1398 در سن ۳۷ سالگی به قتل رسید. او که در 5 اسفند 1361 به دنیا آمده بود، فرزند محمود و ساکن شهریار، شهری در استان البرز بود. مهناز در حرفه بهداشت و درمان و مراقبت از دیگران فعالیت می‌کرد.

در آبان 1398، پس از افزایش ناگهانی ۳۰۰ درصدی قیمت بنزین، اعتراضات سراسری در ایران آغاز شد. نیروهای دولتی با خشونتی بی‌رحمانه به سرکوب اعتراضات پرداختند و تعداد زیادی از معترضان را به قتل رساندند یا مجروح کردند. در 25 آبان، وقتی مهناز از خشونت‌های رخ داده در خیابان‌ها مطلع شد، احساس کرد وظیفه اوست که به مجروحان کمک کند. او با حس مسئولیت، به اعتراضات پیوست؛ او مسلح به چیزی جز باند و مواد ضدعفونی و اراده‌ای قوی برای یاری رساندن به مجروحان نبود.

خیابان‌های شهرک اندیشه فاز ۱ در شهریار به میدان نبردی تمام‌عیار تبدیل شده بود. در حالی که مهناز مشغول درمان مجروحان بود، یکی از ماموران لباس‌شخصی به مامور پلیسی که روی یک کامیون بود فریاد زد: «کوکتل مولوتف رو بزن بهش!» مامور سپس مستقیماً به سمت مهناز هدف‌گیری کرد و گلوله‌های جنگی را به سوی او شلیک کرد. یک گلوله به قلب او و دیگری به سرش برخورد کرد. مهناز به زمین افتاد، غرق در خون، و در همان لحظه جان باخت.

چند تن از همکارانش شاهد این جنایت هولناک بودند. با این حال، رژیم قتل او را انکار کرد و در گزارش پزشکی قانونی ادعا شد که علت مرگ او، ورود جسم تیز به قلب بوده است. جسد او را به مدت ده روز نگه داشتند و از آن به عنوان ابزاری برای تهدید و ساکت کردن خانواده‌اش استفاده کردند و آن‌ها را وادار کردند که هیچ شکایتی نکنند و خبر مرگ مهناز را علنی نکنند.

زمانی که رژیم نهایتاً جسد او را بازگرداند، به خانواده‌اش اجازه دادند او را در بهشت رضوان شهریار به خاک بسپارند، جایی دور از خانه‌شان. حتی در آن زمان نیز، رژیم خانواده او را تهدید و فشار وارد کرد و آن‌ها را از گفتگو در مورد مرگ او با دیگران منع کرد.

مهناز، به طرز بی‌رحمانه‌ای هنگام انجام وظیفه حرفه‌ای و مسئولیت اخلاقی خود برای کمک به دیگران به قتل رسید. پس از مرگ او، خانواده‌اش مجبور به سکوت و تسلیم شدند. اما صدای مهناز و صداهای بسیاری دیگر مانند او، همچنان در نسل‌های آینده طنین‌انداز خواهد بود.

ما در برابر بی‌عدالتی می‌ایستیم و یاد تمام ایرانیانی که جان خود را برای آزادی و دموکراسی فدا کردند، زنده نگاه خواهیم داشت. فداکاری‌های آن‌ها بی‌ثمر نخواهد ماند.