محمد ریاحی و سیاوش بهرامی

محمد ریاحی و سیاوش بهرامی، دو جوان از استان اصفهان و دوستان صمیمی بودند که در 1 مهر 1401 پس از تعقیب شدن توسط نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی جان خود را از دست دادند. محمد، متولد 1382 و بزرگ‌شده در خانواده‌ای مذهبی در محله فریدن، ۲۰ ساله بود و برادری ۱۱ ساله به نام امیر داشت.

سیاوش نیز متولد 27 خرداد 1382 و فرزند داوود بود که برادری کوچکتر به نام سام داشت. وی یک مکانیک بود و برای آزمون‌های دانشگاهی آماده می‌شد. هر دو علاقه زیادی به بوکس و موسیقی رپ داشتند و از دوران دبستان جدانشدنی بودند.

پس از آغاز اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» در شهریور 1401، محمد و سیاوش نیز به جمع شهروندان پیوستند که برای آزادی تظاهرات می‌کردند. آن‌ها کوکتل مولوتوف‌های دست‌ساز به همراه داشتند تا در برابر نیروهای امنیتی که به سلاح‌های جنگی و تجهیزات نظامی مجهز بودند، مقاومت کنند. در تاریخ 31 شهریور 1401، حوالی ساعت ۴ صبح، سپاه پاسداران آن‌ها را شناسایی کرد و هنگامی که در حال ترک مکان امن خود با موتور بودند، توسط وسایل نقلیه سپاه و به کمک یک خبرچین تعقیب شدند. نزدیک بزرگراه خرازی، محمد موفق شد پیام فوری به پدرش بفرستد و نوشت: «بابا، کمک! به داد برس! ما رو دارن تعقیب می‌کنن، کمک..!»

پانزده دقیقه بعد، نیروهای سپاه آن‌ها را محاصره کردند و با تصادف عمدی موتور آن‌ها را به زمین انداختند. در اثر این برخورد، دو دوست به شدت مجروح شده و بر روی زمین افتادند و در همان جا بر اثر شدت جراحات خونریزی کرده و جان باختند. برادر کوچک‌تر محمد، امیر، که آن روز در اعتراضات شرکت کرده بود، نیز دچار جراحات شدیدی شد و به کما رفت. پدر محمد وقتی به محل رسید، هر دو جوان جان خود را از دست داده بودند. او درخواست دسترسی به فیلم دوربین‌های امنیتی منطقه را داشت، اما مقامات این درخواست را رد کردند و ادعا کردند که این تنها یک «تصادف موتورسیکلت» بوده است.

امیر در ماه آذر از کما بیرون آمد، اما دچار آسیب نخاعی شد و اکنون به ویلچر نیاز دارد. با وجود شرایط بحرانی‌اش، ماموران امنیتی او را تحت فشار قرار دادند تا سکوت کند و او را تهدید به قطع ارتباط با خانواده برای حفظ امنیت خود کردند. پدر محمد نیز که به دنبال عدالت بود، با تهدیدهای امنیتی مواجه شد و به او هشدار دادند: «می‌خواهی بقیه خانواده‌ات هم همین سرنوشت را داشته باشند؟» مقامات ادعا کردند که فیلم‌های دوربین امنیتی آن منطقه به طرز غیرقابل توضیحی در دسترس نیست، تا هر گونه مدرکی درباره جنایات خود را مخفی کنند.

سیاوش در آرامگاه الباک شهرستان فریدن استان اصفهان به خاک سپرده شد و محمد نیز در آرامگاه نوقان فریدن به خاک سپرده شد. از زمان آغاز جنبش «زن، زندگی، آزادی»، خشونت و معافیت از مجازات سپاه پاسداران افزایش یافته و باعث شده که این مرگ‌ها بی‌پاسخ باقی بماند و چنین بی‌عدالتی‌ها بدون پاسخگویی ادامه پیدا کند. مردم ایران با یادآوری محمد و سیاوش، به مبارزه خود برای عدالت و تأسیس حکومتی بر پایه انصاف، پاسخگویی و احترام به حقوق بشر ادامه می‌دهند.