محسن مالمیر

محسن مالمیر، جوان ۲۶ ساله‌ای از نوشهر در استان مازندران، یکی از اولین افرادی بود که در جریان اعتراضات سراسری در مرکز شهر نوشهر پس از قتل وحشیانه مهسا ژینا امینی کشته شد.

محسن که در چالوس به دنیا آمده بود، به بدن‌سازی علاقه‌مند بود و رویای شرکت در مسابقات ملی را در سر داشت. اما زندگی او در شهریور 1401، زمانی که در کنار دیگران در ایران برای عدالت و آزادی ایستاد، کوتاه شد.

در هشتم مهر ماه ، محسن به یک تظاهرات مسالمت‌آمیز در نوشهر پیوست و با دیگر شهروندان در مقابل شهرداری جمع شد تا علیه رژیم سرکوبگر اعتراض کند. با گذشت شب، نیروهای دولتی به تظاهرکنندگان حمله خشونت‌آمیزی کردند. جمعیت بزرگ و عزم راسخ معترضان در ابتدا نیروهای رژیم را مجبور به عقب‌نشینی به داخل ساختمان شهرداری کرد. اما در تاریکی شب، با خاموش شدن چراغ‌های ساختمان، آن‌ها به سوی جمعیت غیرمسلح آتش گشودند.

مرکز آرام شهر نوشهر به سرعت به میدان جنگ تبدیل شد. جوانانی که در صف مقدم بودند، به زمین افتادند و خونشان خیابان‌ها را رنگین کرد. در میان هرج و مرج، محسن به شکلی قهرمانانه تلاش کرد تا یکی از تظاهرکنندگان زخمی را نجات دهد. در حین کمک، دو گلوله مرگبار به او اصابت کرد. یکی از گلوله‌ها به قلب او برخورد کرد و خونریزی شدیدی را به وجود آورد. با وجود تلاش‌های ناامیدانه مردم برای رساندن او به بیمارستان، محسن پیش از رسیدن به درمان جان باخت.

زمین بیمارستان آن شب با خون جوانان بی‌گناه پوشیده شده بود. در کنار محسن، چندین نفر از دوستان او، از جمله حنانه کیا، امیرحسین شمس، مهرزاد عوض‌پور، و حسینعلی کیا نیز کشته شدند. بیش از ده نفر دیگر در این رویداد که به کشتار تظاهرکنندگان مسالمت‌آمیز تبدیل شد، جان خود را از دست دادند.

محسن همان شب تحت تدابیر شدید امنیتی در گورستان اشکردشت چالوس به خاک سپرده شد. رژیم سعی داشت هرگونه عزاداری عمومی را خاموش کند، اما مردم نوشهر تسلیم نشدند. آن شب، آن‌ها به شکلی مسالمت‌آمیز جمع شدند و با صدای بلند و دستان خالی حقوق خود را مطالبه کردند. در برابر گلوله‌های جنگی و دستور «شلیک به قصد کشت» از سوی رژیم، برخی از معترضان ناامید به منظور دفاع از خود یک دکه پلیس را به آتش کشیدند. این اقدام کوتاه مدت باعث شد تا نیروهای رژیم عقب‌نشینی کنند.

محسن و دوستانش، همانند هزاران ایرانی دیگر، به خاطر جرأت کردن به مطالبه یک حق اساسی انسانی، یعنی حق زندگی آزاد و با کرامت، کشته شدند. فداکاری آن‌ها یادآور قدرت وحشیانه رژیم است؛ وحشی‌گری که در تاریخ ثبت خواهد شد، روزی که ایران سرانجام به آزادی برسد.

تا آن روز، ما محسن و تمامی کسانی را که جان خود را برای آزادی از دست دادند به یاد خواهیم داشت. ما نمی‌گذاریم نام آن‌ها فراموش شود.