نسرین شجاعی

نسرین شجاعی در سن ۱۷ سالگی در تاریخ ۱۳ مرداد ۱۳۶۷ اعدام شد، هرچند که روی سنگ قبر او به عمد تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۶۷ نوشته شده است. نسرین که در سال ۱۳۴۹ متولد شد، دختر یحیی و زینب بود و کوچک‌ترین عضو خانواده بختیاری خود بود. او دو برادر بزرگتر به نام‌های مهران و مسعود داشت.

آزار و اذیت خانواده نسرین توسط رژیم اسلامی از همان ابتدا آغاز شد، چرا که آنها پیروان سازمان مجاهدین خلق بودند. پس از اعدام برادرانش و فرار پدر و مادرش به دلیل تهدیدات رژیم، نسرین که تنها ۱۳ سال داشت، مجبور شد با عمویش زندگی کند.

نسرین نخستین بار در سال ۱۳۶۰ با خشونت رژیم مواجه شد. او در سن ۱۱ سالگی در تظاهرات مسالمت‌آمیز ۳۰ خرداد شرکت کرد که با دستور خمینی به شدت سرکوب شد. برادر ۱۵ ساله‌اش، مهران، همراه با پسرعموی ۱۴ ساله‌اش، سوکه زر، به دلیل حمایت از مجاهدین دستگیر شدند. هر دوی آنها تنها چند ماه بعد در مهر همان سال اعدام شدند. برادر دیگرش، مسعود، همراه با عمویش اشکبوس و پسرعموی دیگرش کیان نیز دستگیر شدند. مسعود و اشکبوس در زندان دستگرد اصفهان یک سال زندانی بودند و سپس مجبور به فرار از کشور شدند، جایی که در درگیری با نیروهای سپاه پاسداران کشته شدند. کیان نیز اعدام شد.

در سال ۱۳۶۲، والدین نسرین به دلیل تهدیدات مداوم وزارت اطلاعات مجبور به ترک ایران شدند و نسرین را که هنوز دختری نوجوان در مقطع راهنمایی بود، تنها گذاشتند. در سال ۱۳۶۴، نسرین و چند عضو دیگر خانواده‌اش در جریان موج جدید بازداشت‌هایی که افراد مرتبط با مجاهدین را هدف قرار داده بود، دستگیر شدند. نسرین به شدت شکنجه شد و ماه‌ها در انفرادی نگه داشته شد و پس از تحمل رنج‌های بی‌شمار، به بخش عمومی زندان دستگرد اصفهان منتقل شد. او در سال ۱۳۶۵ آزاد شد اما همچنان تحت نظر و تعقیب بود.

آزادی کوتاه نسرین در بهار ۱۳۶۶ به پایان رسید، زمانی که او دوباره همراه با اعضای دیگر خانواده دستگیر شد. این بار شکنجه‌ها شدیدتر بود و نسرین که اکنون تنها ۱۷ سال داشت، به همکاری با خانواده‌اش در حمایت از مجاهدین متهم شد. در تابستان ۱۳۶۷، خمینی حکمی صادر کرد که دستور اعدام جمعی زندانیان سیاسی را می‌داد و سرنوشت نسرین مهروموم شد. "کمیته مرگ" بدنام، به سرپرستی ابراهیم رئیسی، در اصفهان کمپینی بی‌رحمانه را آغاز کرد. نسرین به این کمیته فراخوانده شد و بدون محاکمه یا دفاع، توسط قاضی عبداللهی به اعدام محکوم شد.

قبل از اعدام، نسرین متحمل رنج‌های غیرقابل تصوری شد. گزارش شده که قاضی عبداللهی، همراه با نیروهای رژیم و روحانیون، او را بارها مورد تجاوز دسته‌جمعی قرار دادند، و او را ناتوان از راه رفتن کردند، بدلیل باور منحرفانه‌ای که بر طبق اسلام آنها، دختران باکره نباید اعدام شوند. نسرین که ماه‌ها از شکنجه جسمی و روانی رنج می‌برد، بارها مورد تعرض قرار گرفت و جسم و روحش در هم شکسته شد.

در ۱۳ مرداد ۱۳۶۷، در زندان دستگرد اصفهان، نسرین را به چوبه دار بردند. حتی در آخرین لحظات زندگی‌اش، رژیم ظلم بیشتری به او روا داشت و او را با طناب وارونه به دار آویختند تا رنج او طولانی‌تر شود. او در نجف‌آباد اصفهان به خاک سپرده شد و بدنش پس از یک زندگی پر از درد و رنج بی‌پایان به آرامش رسید.

نام نسرین شجاعی در کتاب "جنایت علیه بشریت" در کنار نام ۱۲ عضو دیگر خانواده‌اش که توسط رژیم کشته شدند، آمده است. او هرگز شادی دوران کودکی را تجربه نکرد و زندگی کوتاهش پر از دستگیری، شکنجه و مصیبت بود. داستان او، مانند بسیاری دیگر، نباید فراموش شود. فداکاری او، مانند خانواده‌اش، گواهی بر مبارزه پایدار برای عدالت در ایران است .